تطبیق نشانه‌های حتمی ظهور، قبل از ندای آسمانی، مردود است.

 

به طور کلی، در عصر غیبت، راه بر تطبیق یقینی نشانه‌های حتمی ظهور، بسته است تا زمانی که "ندای آسمانی" در ماه رمضان، به عنوان علامتی معجزه آسا و غیر قابل جعل، شنیده شود ولی بعد از "صیحه" در ماه مبارک رمضان و پایان یافتن عصر غیبت، آنگاه راه بر شناخت، تطبیق یقینی و تشخیص نشانه‌های حتمی ظهور از جمله یمانی و سفیانی، باز خواهد شد.

از امام صـادق (ع)، چنین نقل شده است: "یشْمَلُ النَّاسَ مَوْتٌ وَ قَتْلٌ حَتَّى یلْجَأَ النَّاسُ عِنْدَ ذَلِکَ إِلَى الْحَرَمِ، فَینَادِی مُنَادٍ صَادِقٌ‌ مـِنْ‌ شـِدَّةِ الْقِتَالِ فِیمَ الْقَتْلُ وَ الْقِتَالُ؟ صَاحِبُکُمْ فـُلَانٌ." "مردم را مرگ و کشتارى فرا گیرد تا آن ‌جا که ایشان در آن حال به حرم پناه جویند. پس ندا کننده‏اى‌ راستگو (ندای آسمانی جبرئیل)‌، از‌ شدّت کشتار ندا سر دهد که: کشت‌ و کشتار‌ براى‌ چیست؟ صـاحب شـما فلانى است."

"لَا یـکُونُ هـَذَا الْأَمْرُ الَّذِی تَمُدُّونَ أَعْینَکُمْ‌ إِلَیهِ‌ حـَتَّى‌ یـنَادِی مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ: أَلَا إِنَّ فُلَاناً صَاحِبُ‌ الْأَمْرِ‌ فَعَلَامَ الْقِتَالُ." "این کارى که شما گردن‌های تان را بـه جانبش مى ‏کشید، نخواهد شد تـا ایـن ‌که‌ نـداکننده‌‏اى‌ از‌ آسمان آواز دهد: بدانید که فلانى صاحب امر است؛ پس‌ جنگ بر سر چیست؟"

طبق این روایت، هر چند فراگیر شدن مرگ پیش از ظهور، امری عادی و غیر معجزه ‌گونه و البته قابل مشابه ‌سازی به نظر می آید، اما‌ آن‌ مرگ و کشتاری که به دنبال آن، ندای آسمانی ِ معجزه ‌آسایی به گوش برسد‌، دیگر قابلیت مشابه‌ سازی، نخواهد داشت. بنابراین، تطبیق قطعی و یقینی علامت های حتمی ظهور، قبل از آغاز نشانه‌های حتمی هم چون ندای آسمانی و خسف بیداء، حرام است. شاید به همین دلیل باشد که پیشوایان معصوم (ع) برای شناسایی امام مهدی (عج) تنها بر صیحه آسمانی که نشانه ‌ای منحصر به ‌فرد و غـیر قابل جعل می باشد، تأکید کرده‌اند.

امام باقر (ع) در حدیثی فرموده‌اند: "... ما اشکل علیکم فلم یشکل علیکم عهد نبی‌الله و رایته و سلاحه و النفس الزکیة من ولد الحسین فان اشکل علیکم هذا فلا یشکل علیکم الصوت من السماء باسمه و امره. ..." "... اگر امر بر شما مشتبه شود، عهد پیامبر خدا (ص)، پرچم و سلاح او و نفس زکیه که از فرزندان امام حسین (ع) می باشد، بر شما مشتبه نمی ‌شود (امری که برای شناخت امام مهدی تان (عج) کافی است) و اگر این ها نیز برای تان مشتبه شد، ندای آسمانی که به اسم و امر قائم و مهدی موعود (عج) ندا می‌ دهد، برای تان مشتبه نخواهد شد... "

و نیز در کتاب الغیبۀ نعمانی نقل شده است: "... فَإِنْ أَشْکَلَ هَذَا کُلُّهُ عَلَیْهِمْ فَإِنَّ الصَّوْتَ مِنَ السَّمَاءِ لَا یُشْکِلُ عَلَیْهِمْ إِذَا نُودِیَ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِیهِ وَ أُمِّهِ." "... اگر امر در تشخیص زمان ظهور امام عصر (عج)، بر شما خیلی دشوار شد، همانا ندای آسمانی بر شما مشتبه نخواهد شد که به نام ایشان و نام پدرش و مادر وی، ندایی سر داده خواهد شد."

پس هر چند در بین‌ تمام‌ نشانه‌های حتمی ظهور‌، دو علامت "یمانی" و "سفیانی" معجزه‌ گونه‌ نیستند‌، اما‌ به دلیل پیوند و ارتباط خاصی که با "صیحه آسمانی" دارند، مصادیق واقعی آن ها در زمان خویش و با شروع وقوع ندای آسمانی، قابل شناسایی است. بنابراین، هر کسی و هر مصداقی قبل از ندای آسمانی، ادعای یمانی و یا سفیانی بودن داشته باشد، صحیح نیست و باید آن را مردود دانست و شخص مدعی را دروغگو و کذاب، معرفی کرد.

ذکر این نکته ضروری ست که بین "ظهور" و "قیام" حضرت (عج)٬ از نظر علمی تفاوت وجود دارد. البته در روایات بین واژه‌های "ظهور"٬ "قیام" و "خروج" اختلاف چندانی نیست و این کلمات بسیار٬ به جای هم٬ استفاده شده‌اند. لیکن٬ با دقت بیش تر در احادیث٬ می ‌شود به تفاوت این واژه‌ها٬ پی برد. اولاً، امام عصر (عج)٬ بعد از "صحیه آسمانی" در شب جمعه٬ شب قدر و ۲۳ ماه مبارک رمضان٬ "ظهور" می ‌فرمایند و بعد از حدود "سه ماه و نیم" و در روز شنبه٬ عاشورای (دهم) ماه محرم٬ در مکه مکرمه و از کنار کعبه٬ مابین رکن و مقام (رکن یمانی و مقام اسماعیل)٬ "قیام" می نمایند و پرچم و رایۀ خویش را برای آغاز حکومت جهانی٬ علنی می کنند. آن چه مشخص است بین ظهور و قیام امام عصر (عج)٬ فاصله زمانی وجود دارد. دوماً، در "قیام ِ" حضرت از کنار خانه خدا، تعداد ۳١۳ نفر از یاران ایشان٬ با وی خواهند بود اما بعد از آن و اعلام آغاز "خروج" برای اقامه حکومت جهانی اسلامی٬ ایشان منتظر می ‌مانند تا شمار ِ یاران و حلقه دوم اصحاب به ١٠ هزار نفر برسد و آن گاه "خروج ِ" خویش از مکه برای فتح جهان را آغاز می ‌فرمایند. بنابراین٬ "ظهور" در ماه رمضان با صیحه آسمانی اتفاق می‌افتد و "قیام" در ماه محرم و روز عاشورا در کنار کعبه به همراه ۳١۳ نفر از اصحاب خاص٬ شروع می‌ شود و "خروج" حرکت امام از مکه به سمت مدینه و کوفه بعد از جمع شدن ١٠ هزار نفر از یاران٬ رخ می‌ دهد.

در روایتی از امام رضا (ع)٬ چنین نقل شده است: "ان القائم ینادی باسمه لیلۀ ثلاث و عشرین من شهر رمضان و یقوم یوم عاشورا." "قائم (عج) در شب ۲۳ ماه رمضان به نامش، ندا داده می ‌شود و در روز عاشورا قیام می ‌کنند."

هم چنین در کتاب التشریف بالمنن سید ابن طاووس به نقل از منابع اهل سنت، از امام علی (ع)، مضمون حدیث فوق، تأکید شده است: "إِذَا نَادَى مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ أَنَّ الْحَقَّ فِی آلِ مُحَمَّدٍ، فَعِنْدَ ذَلِکَ یَظْهَرُ الْمَهْدِی. ..." "هنگامی‌ که ندا دهنده (جبرئیل) از آسمان، ندا سر داد که حق با محمد و آل محمد است، در این هنگام، حضرت مهدی ظهور می‌ فرمایند ..."  .

در روایتی از ابوبصیر از امام جعفر صادق (ع) نیز نقل شده است: "ویخرج القائم مما یسمع وهی صیحة جبرئیل علیه السلام." "وقتی ندای آسمانی شنیده می شود، قائم ظهور می‌ فرمایند و آن، صدای جبرئیل امین است."

هم چنین بر طبق حدیث توقیع شریف به آخرین نائب حضرت در عصر غیبت صغری، کاملاً تأیید می‌ گردد، چرا که بر اساس آخرین توقیع شریف امام عصر (عج) به نائب چهارم خویش، علی بن محمد السمری، عصرغیبت کبری، بعد از خروج سفیانی و ندای آسمانی، پایان می ‌پذیرد. شیخ طوسی در کتاب الغیبۀ، چنین نقل می ‌فرمایند: "... مَنْ یَدَّعِی الْمُشَاهَدَةَ [أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ[ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْیَانِیِّ وَ الصَّیْحَةِ فَهُوَ کَذَّابٌ مُفْتَر. ..." "... هر کسی، قبل از خروج سفیانی و ندای آسمانی، ادعای ارتباط و نیابت خاص، داشته باشد، دروغگو، کذاب و افترا زننده است... ."

و امام مهدی (عج)، بعد از صیحه آسمانی و در فاصله بین ظهور و قیام، اندک فعالیت نیمه علنی دارند. در حدیثی از امام سجاد (ع)، بر این موضوع، اشاره شده است: "... فَإِذَا ظَهَرَ السُّفْیَانِیُّ اخْتَفَى الْمَهْدِیُّ ثُمَّ یَخْرُجُ بَعْدَ ذَلِکَ." "... هنگامی ‌که سفیانی در ماه رجب خروج کرد، حضرت مهدی (عج) مخفی خواهند شد و سپس در ماه محرم، خروج و قیام خواهند فرمود."

و نیز از امام باقر (ع) در ضمن روایت معتبری نقل شده است: "... وَ یَبْعَثُ السُّفْیَانِیُّ بَعْثاً إِلَى الْمَدِینَةِ فَیَنْفَرُ الْمَهْدِیُّ مِنْهَا إِلَى مَکَّةَ فَیَبْلُغُ أَمِیرَ جَیْشِ السُّفْیَانِیِّ أَنَّ الْمَهْدِیَّ قَدْ خَرَجَ إِلَى مَکَّةَ فَیَبْعَثُ جَیْشاً عَلَى أَثَرِهِ فَلَا یُدْرِکُهُ حَتَّى یَدْخُلَ مَکَّةَ خائِفاً یَتَرَقَّبُ عَلَى سُنَّةِ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ... ." "... و سفیانی سپاهی را به سوی مدینه می‌ فرستد و امام مهدی (ع) از مدینه به مکه پناه می ‌‌برد، به فرمانده سپاه سفیانی خبر می‌ رسد که حضرت به مکه رفته است. پس سپاه را به دنبال امام مهدی (عج) می‌ فرستد اما به ایشان دست نمی ‌یابند تا این که قائم (عج) طبق سنت حضرت موسی نگران و مضطرب وارد مکه می ‌گردند ...".

بنابراین، این گونه روایات، نشان می‌ دهند که حضرت مهدی (عج) بعد از ندای آسمانی و ماه رمضان، فعالیت‌های محدودی و نیمه علنی دارند و به همین خاطر است، که لشکر سفیانی بعد از اطلاع از مکان ایشان و فعالیت‌های نیمه علنی وی، به قصد دست گیری و پایان دادن به حکومت حق، به سمت مدینه، گسیل می‌ شوند. و طبیعتاً، در این مدت حدود چهار ماهه و فاصله بین ظهور و قیام، شیعیان، از طریق افرادی چون، یمانی و نفس زکیه به عنوان سفیران امام عصر (عج) با ایشان، در ارتباط خواهند بود. زیرا در روایات به فعالیت و دعوت یاران حضرت هم چون نفس زکیه، در قبل از قیام امام در ماه محرم، تصریح شده است که پیام امام عصر (عج) را به جهانیان و شیعیان، می ‌رسانند.

از جمله، در حدیثی، به انتقال پیام نفس زکیه در ماه ذی الحجۀ و شهادت وی هنگام قرائت پیام امام عصر در مکه و کنار خانه خدا (کعبه)، تصریح شده است: "... فیدعو رجلاً من اصحابه فیقول له: امض الی اهل مکة فقل: یا اهل مکة انا رسول فلان الیکم و هو یقول لکم: انا اهل بیت الرحمة و معدن الرسالة و الخلافة... فاذا تکلم هذا الفتی بهذا الکلام اتوا الیه فذبحوه بین الرکن و المقام و هی النفس الزکیة ... ." "... امام مهدی، مردی از یارانش را فرا می‌ خواند و می‌ فرماید: به سوی اهل مکه برو و به آنان بگو: «ای مردم مکه! من فرستاده فلان هستم و پیام او چنین است: "ما خاندان رحمت و جایگاه رسالت و خلافت هستیم ..." وقتی سخن این جوان تمام می ‌شود، به او هجوم می‌آورند و او را در میان رکن و مقام سر می‌ برند؛ و او همان نفس زکیه است.

بنابراین، از این دسته احادیث، استنباط می‌ شود که بعد از صیحه آسمانی و خروج سفیانی، امام عصر، مثل دوران غیبت صغری، نواب خاصی خواهند داشت که به عنوان نماینده به مکه می‌ فرستند تا پیام امام زمان (عج) را برسانند. آن گاه بعد از ظهور و در حدود سه ماه و نیم بعد، قیام امام عصر در روز شنبه و دهم ماه محرم (عاشورا)، اتفاق می‌افتد: "... یقُومُ القائم فِییوْمِ عَاشُورَاءَ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَینُ بْنُ عَلِی علیه‌السلام، لَکَأَنِّی بِهِ فِی‏یوْمِ‏ السَّبْتِ‏ الْعَاشِرِ مِنَ‏ الْمُحَرَّمِ‏ قَائِماً بَینَ‏ الرُّکْنِ‏ وَ الْمَقَام‏ ... ." "... قائم (ع) در روز عاشورا که روز شهادت سید الشهدا (ع) است، قیام مى‌‏ کنند. گویا در آن شنبه‏‌اى که عاشورا در آن واقع شود، او را می ‌بینم. در حالى ‌‏که بین رکن و مقام ایستاده است... ."

منابع این نوشتار محفوظ است.