سفینة النجاة

خواب دیدم خواب ایـن که مرده ام             خواب دیــدم خســته و افــســـرده ام

روی مــن خـروارها از خاک بـــود            وای قـــبر مـن چه وحـشتنـاک بــود

تــا مـــیان گــور رفتـــم دل گـرفـت             قـــبــرکـن سنگ لحد را گـل گـرفــت

بــــالش زیـــر سـرم از سنگ بـود             غرق وحشت،سوت وکوروتنگ بود

نالــه می کــردم ولیکن بی جـواب             تشنــه بودم تـشنه یک جرعه نـــاب

خسته بودم هیــچ کـس یارم نـــشد             زان میــان یــک تـن خریـدارم نـشد

هـرکه آمد پیش حرفی رانـد ورفت             سوره حمـدی برایــم خـواند و رفـت

نـه شـفیـقی نـه رفــیـقی نـه کـسی             ترس بـود و وحـشـت و دل واپــسی

آمــــدنـد از راه نــــزدم دو مَــلـَک             تــیره شــد در پیـش چـشـمانم فلـک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیـسـت             آن یـکـی فریاد زد رب تـو کـیـســت

ای گنــه کــار سیـه دل، بســته پَـر             نام اربــابـــان خـود یـک یــک بــبر

در مـــیان عــمر خود کن جـستجو             کـارهای نــیـک و زشــتت را بــگـو

گفـــــتنم، عـمر خودت کردی تـباه             نـــامه اعـمـــال تــــو گـــشته ســیاه

مــــا کــه مأمــوران حــق داوریـم             نک تــورا ســـوی جـهـنم می بــریم

دیگر آن جا عـذر خواهی دیـربـود             دسـت وپـایم بــسته در زنجـیر بــود

نــــا امـیـد از هــر کجا و دل فـکار             می کــشیدندم به سختی سـوی نــار

نــــاگهــان الطـاف حــق آغــاز شد             ازجــنـان درهـای رحـمـت بـاز شــد

مــــــردی آمـــــد از تــبار آســمان             نـور پــیـشانـیش فــوق کــه کــشان

چــشم هایـش زندگانی مــی سـرود             درد را از قـــــــلـب آدم مــــی زدود

گیسوانش شَّـط پرجوش و خروش             دررکـــابش قـدسـیان حلقه بــگوش

صورتش خورشید بود وغرق نور             جـام چشـمانش پــرازشـرب طــهور

برسـرش دسـتارسبزی بــسته بود             بردلم مـهرش عـجب بنـشسته بــود

دو مـلــک سـر را به زیرانـداخـتند             بال خـود را فـرش راهـش ســاختند

غــرق حیرت داشــتند این زمـزمه             آمـتده ایـن جـا حـسـیــــن فــاطــمـه

صــاحــب روز قــیــــامـت آمـــــده             گـویا بـهـر یــک شــفـاعت آمــــــده

سـوی مـن آمـد، مـرا شرمنده کرد             مـهربانانـه بــه ســویم خـــنده کــرد

گــفت آزادش کــنـید ایـن بـنــده را             خانــه آبـــادش کــنیـد ایــن بنـده را

این که اینجا این چـنین تنها شــده             کــام او بـا تـــربـت مــــن وا شــــده

مـادرش اورا بعـشـقـم زاده اســت             گریــه کـرده بـعـد شیرش داده است

اینکه می بینید درشورسـت وشین             ذکـــرلائـی لائـیــش بـــوده حـــسین

بــا ادب درمجلس ما می نــشـست             اوبه عشق من سـرخود را شکسـت

سیــنه چاک آل زهـرا بوده اســـت             چــای ریــز مـجلس مـا بـوده اسـت

اسـم من راز ونـیازش بـوده اسـت             خاک من مهر نــمازش بـوده اسـت

پرچم مـن را بدوشش می کــــشید             پــا بــرهـــنه در عـــزایم مـی دویـد

بــارها لــعـن امــیّه کــرده اســـت             خــویـش را نـذر رقــیه کـرده اسـت

نـــذر عباسـم بـــه تن کـرده کــفن             روز تــاســوعا شــده ســقــای مـن

هـر چه بـاشد او برایم بـنده اسـت             او بـسوزد صاحبش شـرمـنده است

در مــــرامـم نــیست اوتـنها شــود             بــاعـث خـوشـحالـی اعـــدا شــــود

درقـیامت عـطروبـویـش مـی دهـم             پـــیش مــردم آبــرویــش مــی دهم

بــــاز بـالاتـر بـه روز سـرنـوشـت             می شود هــمـسایه من در بهـشـت

.منابع این نوشتار محفوظ است