نابینایی و جایگاه او نزد خداوند متعال

                                

خدا گـر ز حکمت ببندد دری             ز رحمت گـشاید دری دیــگری

همه ی انسان ها در معرض حوادث طبیعی و خدادادی هستند و بنا به مصالحی امتحان می شوند؛ چنان که خود پیامبران نیز که سفیران الهی و آسمانی اند مورد آزمون واقع شده و مصائبی می بینند، نظیر حضرت یعقوب، یوسف، ایوب و شعیب که شرح حال آن ها در کتب الهی قابل مطالعه است. در این میان برخی از عباد و صالحین نیز به ابتلاآتی دچار گردیده و ناقص می شوند که این خود درجه ی صبر و شکیبایی آن ها را بالا برده و در آخرت روسفید خواهند شد.

یکی از این افراد مرحوم آیة الله العظمی آقا میرزا عبدالهادی شیرازی، فرزند مرحوم سید اسماعیل شیرازی از علمای بزرگ عهد قاجار بود که در سال ١۳٠۵ (ه.ق) درشهر سامرا متولد شد. وی که در کودکی پدرش را از دست داده بود درسال ١۳۶۹(ه.ق) بر اثر یک بیماری، نابینا گشت و خود و خانواده اش را مضطرب ساخت. این روحانی بزرگ در زمان مرحوم آیة الله بروجردی به جهت مداوا به ایران مسافرت کرد و در بیمارستان "فیروزآبادی" تهران بستری شد ولی بیماری اش بهبود نیافت. تا این که برای زیارت به مشهد مقدس و پس از آن به قم رفت. در آن جا مورد مرحمت آیة الله بروجردی قرار گرفت و از ایشان احترام دید. میرزا عبد الهادی شیرازی پس از این ملاقات به نجف اشرف بازگشت و علی رغم نابینایی به تدریس و درس خود ادامه داد. وی در سال ١۳۸٠ (ه.ق) و پس از آیة الله بروجردی به مرجعیت عامه دست یافت ولی در این زمان هم بسیار نالان و گریان بود که مبادا قدم هایش بلغزد و از مقدمش منحرف شود. او گاهی اوقات که اهل دلی پیدا می کرد از وی نصیحت خواسته و طلب ارشاد می نمود. آیة الله میرزا عبدالهادی شیرازی سرانجام پس از عمری مجاهدت و تلاش در راه اشاعه ی علم و دین، در سال ١۳۸۲ (ه.ق) دارفانی را وداع گفت و در مقبره ی خاندان شیرازی واقع در صحن علی (ع) به خاک سپرده شد.

دومین نفر مرحوم آیة الله حاج سید محمد نوری، طالب الله ثراه است که در سال ١۳۵٠ (ه.ق) درنجف اشرف متولد شد. وی مقدمات را درنزد پدر بزرگوارش آیة الله آسید علی نوری آموخت و پس از آن به محفل درس مراجع دیگری نظیر آیة الله شیخ حسین حلّی، آیة الله میرزا باقر زنجانی وآیة الله خویی (رحمه الله) شتافت. این فاضل ربّانی درسال ١۳۵٠ (ش) به واسطه ی اوضاع سیاسی عراق به ایران سفر کرد و در تهران ساکن شد. با این کارعده ای از جوانان از محضر علمش سیراب گشتند که صدیق معظم و دانشمند بزرگ دکتر محمد اسدی گرمارودی نیز از آن جمله بود. مرحوم آیة الله حاج سید محمد نوری (رحمه الله) در دفاع از تشیع از هیچ خدمتی فروگذار نکرد و تا آن جا که می توانست با خطوط انحرافی منحرفان مبارزه نمود. وی در سال ١۳۶۸ (ش) در اثر یک عارضه، بینایی خود را از دست داد و خانه نشین گردید ولی مع ذلک از تألیف و تحقیق دست برنداشت تا این که پس از یک کسالت ممتد در روز بیست و پنجم ماه رجب مصادف با سال روز شهادت حضرت موسی بن جعفر (ع) چهره در نقاب خاک کشید و روح شریفش از ظلمت کده ی دنیا خارج شد. پیکرمطهر وی را پس از تشیع جنازه در مقبره خانوادگی در بهشت معصومه ی قم (ع) به خاک سپردند تا سالکنان وعاشقان از زیارتش بهره مند گردند.

اینک به چند روایت پیرامون اشخاصی که به واسطه مریضی و یا عوارض دیگر بینایی خود را از دست می دهند توجه فرمایید:

١. قال رسول الله(ص):"لایذهب حبیبتا عبدٍ فـَیَصبـِرُالاّ اُدخِلَ الجنّة". پیامبر (ص) فرمود:"نابینا نمی شود چشم بنده ای جز آن که وقتی صبر پیشه کند داخل بهشت گردد."

۲. قال الرضا(ع):"ماسُلـِبَ احدُکُم کریمَةَ اِلاّعَوَضَهُ الله منها الجَنَّة". حضرت رضا(ع) گفته اند که: "هر یک از شما شیعیان که چشمش نابینا گردد درعوض بهشت به او داده خواهد شد."

۳. قال الباقر(ع):"مَن لقیَ الله مکفوفاًمحتسباًموالیاًلالمحمد،علیهم السلام لقیَ الله ولاحسابَ علیه". جناب باقر(ع) پنجمین پیشوای مسلمانان نیز فرموده اند:"هر کس از دوست داران آل محمد(ص)، که نابینا شود و از دنیا رود اگر که صبر پیشه کرده باشد به حضور حضرت حق خواهد رسِید در حالی که حسابی بر او نیست."

منابع این نوشتار محفوظ است.